อยากให้เป็นเช่นวันวาน
ตอนที่ 1
คู่หมั้น
อยากให้เป็น เช่นวันวาน
ตอนที่ 1 คู่หมั้น
วันเวลาผ่านไป นี่เรา 65 ปีเข้าไปแล้วหรือนี่
ฉันค่อย ๆ บรรจงหยิบรููปที่พ่อยื่นให้เมื่อฉันเรียนอยู่ชั้น ป.4
โรงเรียนบ้านในเวียง (พะเยาประชานุกูล) ปัจจุบันคือ โรงเรียนเทศบาล 1
(ในรูปถ่าย ฉันอายุได้ 1 ขวบ)
ฉันเก็บรูปนี้ไว้ด้วยความทะนุถนอมรูปเลือนรางเต็มทีด้วยภาพขาวดำ
หม่นหมองด้วยความเก่าแก่ พ่อบอกว่ารูปนี้เป็นรูปที่ท่านข้าหลวงชลอ
(ปัจจุบันเรียกข้าหลวงว่าผู้ว่าราชการจังหวัด)
เป็นคนถ่ายรูปนี้ในจวนข้าหลวง
(ปัจจุบันเรียกบ้านพักผู้ว่าราชการจังหวัด) เมื่อฉันอายุได้ขวบกว่า ๆ
ความทรงจำของฉันในช่วง ป.4 นั้น ดูจะไม่ปะติดปะต่อกันนัก
ดูเหมือนพ่อจะบอกว่า ท่านข้าหลวงไม่มีลูกสาว
จึงให้คุณนายของท่านมา อุ้มฉันจากบ้านพักอักษรเลข
(ตำแหน่งพ่อขณะนั้น)
ไปเลี้ยงดูที่บ้านทุกวัน ทั้งยังตั้งชื่อให้ เสร็จสรรพว่า
เด็กหญิงดวงพร
แล้วพ่อยังบอกอีกว่าเด็กชายที่นั่งข้าง ๆ ฉันชื่อคุณเต่า
ท่านข้าหลวงขอหมั้นไว้แล้ว มีสร้อยคอเงินด้วย
พ่อพูดพร้อมกับหัวเราะขำ ๆ อืม...นี่ฉันมีคู่หมั้นแล้วหรือนี่
มีคู่หมั้นตั้งแต่ 1 ขวบ เท่ซะไม่มี และฉันก็รอคุณเต่า
ซึ่งจำหน้าไม่ได้แล้วและคุณเต่าก็คงเช่นกัน พอจบ ป.2
พ่อก็ได้ย้ายไปพะเยา ฉันรอลมรอแล้ง (น่าสงสาร)
จนกระทั่งอายุ 29 ปี คุณอ๊อด??? (อาจารย์มณฑล ยอดปัญญา )
ก็มาแทนที่จนถึงปัจจุบัน
อยากให้เป็นเช่นวันวาน
ตอนที่ 2
ชูกลิ่น อุนวิจิตร
พ่อพาฉันไปเข้าเรียนชั้นอนุบาลโรงเรียนเชียงรายวิทยาคม
ครูใหญ่ชื่อครูทองดี ดวงเนตร พอขึ้น ป.1 น้องชายฉัน ไพรัช ไชยมงคล
ก็เข้าเกณฑ์เรียนพอดี ไพรัชได้เรียน ป.1
โรงเรียนดรุณศึกษา สองคนพี่น้องเรียนระดับเดียวกัน
แต่ฉันจะเก่งภาษาอังกฤษ (สมัยนั้น)
เพราะที่โรงเรียนเชียงรายวิทยาคมจะสอนภาษาอังกฤษตั้งแต่ชั้นอนุบาล
อุนวิจิตร (จู) ฉันจะเรียกชูกลิ่นตลอด ชูกลิ่นจะตัวเล็ก ๆ น่ารัก
ไม่ค่อยชอบพูด ฉันชอบแบ่งขนมให้ทาน
ส่วนชูกลิ่นก็จะให้ฉันลอกการบ้าน เราจะเล่นไต่ไม้ท่อนเดียว
มีเสา 3 เสา สูงจากพื้นประมาณ 2 ฟุต เราแข่งกัน สนุกสนาน
บางทีก็เล่นกระโดดเชือก ครูประจำชั้นของเราชื่อ คุณครูพิสมัย
เพื่อนที่เรียนและเล่นด้วยกันก็ เมธินี) คือ เมธินี ภูรีโรจน์
และเมธินี เพชรสุวรรณ ฉันจำเพื่อน ๆ เหล่านี้ได้ดี
แต่ฉันเชื่อว่า พวกเขาคงจำฉันไม่ได้แล้ว เพราะว่า พอขึ้น ป.3
พ่อก็ย้ายไปอำเภอพะเยา ฉันก็ได้เรียน ป. 3 ที่โรงเรียนบ้านในเวียง
ปัจจุบันคือ โรงเรียนเทศบาล 1 (พะเยาประชานุกูล)
สำหรับสายสัมพันธ์ของฉันในวัยเด็ก ป.2
ที่มีต่อชูกลิ่นยังมีอยู่ในใจเสมอ
แต่มีคนสละสิทธิ์เพียง 10 คน ฉันไปเรียน
โรงเรียนบูรณศักดิ์วิทยา ต่อมาฉันรักโรงเรียนนี้มาก
ฉันเข้าเรียนสายวิทยาศาสตร์
อาจารย์ที่มาสอนก็เป็นอาจารย์ฝีมือดีจากโรงเรียนมงฟอร์ต
โรงเรียนปริ๊นส์ วิทยาลัยเทคนิค (อาจารย์เตียง อาจารย์วิทยา
อาจารย์เทพ ฯลฯ) ทำให้ฉันสอบ ม.ศ. 4 ได้ 71.00 เปอร์เซ็นต์
วันที่เข้ามาอยู่หอ 2 วิทยาลัยครูเชียงใหม่
ฉันจัดของเข้าที่เสร็จเรียบร้อย
ก็มีรุ่นพี่เดินเข้ามาที่ตู้เสื้อผ้าอยู่ใกล้ ๆตู้ฉัน
ความเป็นรุ่นพี่แกก็ทักรุ่นน้องก่อน ฉันก็หันหน้ามาตอบ
เอ๊ะ !! นี่หน้าเหมือนชูกลิ่น
ก็บังเอิญมีรุ่นพี่อีกคนเรียกชูกลิ่นว่า
จู ใช่เลย ฉันรีบถามว่า ชูกลิ่นใช่ไหม
จากนั้นความหลังครั้งวัยเรียนพรั่งพรูออกจากปาก
สอบถามสารทุกข์สุขดิบมากมาย ส่วนใหญ่ฉันจะถามมากกว่า
พอเรียนจบวิทยาลัยครูเชียงใหม่ ชูกลิ่น (รุ่นพี่) จบก่อน
แล้วเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย
ส่วนฉันภูมิใจในความทรงจำที่แสนงามสมัยเด็กของฉันได้เสมอ
อยากให้เป็นเช่นวันวาน
ตอนที่ 3
ก้นฉันกับแชร์ปากกา
ฉันเรียนจบ ป.กศ.สูง ปี 2513 ตอนนั้นวิทยาลัยครูเชียงใหม่มีถึง
ป.กศ.สูง เพื่อนหลายคนเขาไปต่อปริญญาตรี
ที่สถาบันอื่นกันแต่ฉันไม่ จ้างให้ก็ไม่เรียนเชอะ (คะแนนไม่ถึงง่ะ)
สอบบรรจุได้ต้องไปรายงานตัวที่สำนักงานศึกษาธิการจังหวัดเชียงราย
และเลือกบรรจุที่โรงเรียนเชียงคำวิทยาคม อำเภอเชียงคำ
จังหวัดเชียงราย
(ต่อมา
ปี 2520 เป็นอำเภอเชียงคำ จังหวัดพะเยา)
เพราะพ่อรับราชการที่เชียงคำ
อีกอย่างแม่ก็เสียชีวิตด้วยมะเร็งปากมดลูก
ฉันจึงต้องอยู่ดูแลพ่อ สอนได้เทอมเดียวพ่อก็ได้ย้ายไปอยู่พะเยา
ฉันสอนวิชาภาษาไทยชั้น ม.ศ.1 และ ม.ศ.2
พอถึงวันศุกร์ คอจะเจ็บ เสียงจะแห้ง วันจันทร์จะหาย
เป็นแบบนี้อยู่นาน
เป็นนักการเมืองก็มีเช่น ลดาวัลย์ (สมฤทธิ์) วงศ์ศรีวงศ์
กู้เกียรติ ชูศักดิ์สกุลวิบูล
และฉันยังได้สอนน้องชายคนสุดท้องของฉันด้วย
อายุเราห่างกัน 7 ปี ตอนบรรจุใหม่ น้องชายฉัน
เรียนชั้น ม.ศ.2 ฉันได้สอนภาษาไทยห้องนี้ด้วย
เขาแยกห้องชายล้วน หญิงล้วน และหญิงชายรวมกัน
ห้องชายล้วนการเรียนปานกลางถึงอ่อน
นักเรียนอายุอ่อนกว่าฉัน 3 ปีก็มี
นักเรียนที่ฉันสอนจะไม่คุยกันตั้งใจเรียนดีมาก
อาจจะเป็นเพราะฉันดุ หรือสวยก็ไม่รู้นะ
ทุกอย่าง ดูจะดำเนินไปด้วยดี ฉันก็ไม่รู้ว่านักเรียน ม.ศ. 2
ห้องชายล้วน ห้องน้องชายฉันน่ะแหละ เขาคิดอะไรกันอยู่
มีอยู่วันหนึ่งพอฉันให้นักเรียน
แบบฝึกหัด ความคิดที่ว่าครูไม่ควรยืนหรือนั่งที่โต๊ะครูอย่างเดียว
คิดแล้วเดินไปข้างหลังห้อง ดูนักเรียนทำแบบฝึกหัด
(สมัยนี้เรียกว่าครูเอาใจใส่เด็กอย่างใกล้ชิดอ่ะ) พอเดินกลับมาหน้าห้อง
ก็มีนักเรียนคนหนึ่งเรียก ครู ครูครับ ฉันหันไปดู
แกก็เอามีชี้ที่สะโพกฉันโอ๋ย โดนเข้าแล้ว ก้นฉ้าน
เมล็ดอะไรไม่รู้ถูกปาเข้าที่สะโพกตอนเดินออกมาจากหลังห้อง โมโหสุดขีด
ถามใครทำ ไม่ตอบใครเห็นใครทำ ไม่ตอบ ไม่สอน วิ่งไปฟ้องครูใหญ่
อาจารย์เอิ้อ มณีรัตน์ ๆ ให้อาจารย์ว่าที่ ร.ต. ชูชาติ สงวนงาม
เป็นคนมาสอบสวนก็ให้นักเรียนห้องชายล้วนออกมาเข้าแถวหน้าห้อง
ครูใหญ่ให้หมด แล้วค้นตัวทุกคน ค้นกระเป๋ากางเกง กระเป๋าเสื้อ
แล้วเขย่ากางเกง กันทุกคน เผื่อเจ้าเมล็ดนั่นหล่น
ค้นทุกคนมาถึงน้องชายฉัน ค้นไปค้นมา
คลี่ออกมาดูขนาดเท่าฝ่ามือ
(ไม่ใช่ ห่อหญ้านั่น) แต่เป็นโพยแชร์ปากกา เขียนว่า
อนุญาตให้เล่นแชร์ปากกาได้
เบอร์ละ 1 บาท ลงชื่อ เอื้อ มณีรัตน์ ปลอมลายเซ็น
แล้วตามด้วยชื่อคนซื้อแชร์
คนซื้อส่วนใหญ่เป็นนักเรียนหญิง (อยากได้ปากกาลูกลื่นใหม่)
ดังนั้น ทุกคนที่มีชื่ออยู่ในโพย ถูกเรียกมาเข้าแถว
แล้วครูฝ่ายปกครองยืนเรียงกัน 6 คน
ตีคนละ 1 ขวับ ครู 6 คน นักเรียนหญิงคนละ 6 ควับ
กลิ้งตกท้องร่องน่าสงสารมาก
ในชีวิตคงไม่อยากเล่นแชร์อีกต่อไป)
1 ในบรรดาโดนเฆี่ยนจะมีนางสาวลดาวัลย์ สมฤทธิ์ หรือเปล่าก็ไม่รู้
นายนาวิน ไชยมงคล ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้น ถูกย้ายไปอยู่โรงเรียนอื่น
ห้ามเรียนเชียงคำวิทยาคม ก็เลยได้ย้ายไปเรียนโรงเรียนพะเยาพิทยาคม
อำเภอพะเยา จังหวัดเชียงราย ส่วนก้นฉันนะหรือ ทุกคนลืมลืมไปหมดแล้ว
และอย่างสิ้นเชิง ส่วนฉันยังไม่ลืมมันฝังแน่นอยู่ในใจฉันตลอดเวลา
โอ้.... ก้นฉันกับแชร์ปากกา
